Paus Franciscus: Boodschap voor de Veertigdagentijd

paus-franciscus-2
in ,

We raken zo al richting de helft van de Veertigdagentijd, volgende week is het Zondag Laetare, de 4de zondag, dan zijn we al over de helft. De paus noemt de Veertigdagentijd een gave van de Voorzienigheid, “de Veertigdagentijd verkondigt en verwezenlijkt de mogelijkheid om naar de Heer terug te keren met heel ons hart en heel ons leven.” Wanneer we dan dus al bijna tot de helft van deze bijzondere tijd van genade gekomen zijn, lijkt het mij goed om de stand op te maken: Gaan we de goede kant op? Zijn we goed bezig?

In zijn Boodschap voor de Veertigdagentijd begint de paus met de volgende zin uit het Mattheus Evangelie: “Door het hand over hand toenemen van de zonde zal de liefde van de meesten verkoelen” (Mt. 24.12). Het is een zin die in het Evangelie in de context staat van een gesprek van Jezus met Zijn leerlingen over het einde der tijden. Zonder met u nu de discussie aan te willen gaan of we ons in het einde der tijden bevinden, is het goed om ons af te vragen of er dingen zijn die de liefde in ons eigen hart bekoelen.

De paus noemt als mogelijkheid hiertoe “valse profeten” die profiteren van menselijke emoties om mensen tot slaaf te maken en hen te brengen waarheen zij willen. Verlokkingen van kortdurend genot kunnen dit zijn, die verward worden met geluk, of de betovering van het geld, wat mensen werkelijk tot slaaf kan maken. Of de doorgeslagen zucht naar zelfstandigheid/ individualiteit in deze tijd, wat mensen uiteindelijk zeer eenzaam achterlaat. Verder kunnen natuurlijk verslavingen als drugs, drank, seks, computer/ internet etc. ons leven zeer sterk beïnvloeden en de (naaste)liefde in ons bekoelen. De duivel houdt het kwade als het goede voor om het menselijk hart in verwarring te brengen, “hij was een moordenaar van het begin af aan … een leugenaar is hij, ja, de aartsleugenaar” (Joh 8,44).

Als wij dergelijke “valse profeten” herkennen in ons leven, als we onvrijheid in ons leven ervaren of een bekoeling van de liefde, wat kunnen we hieraan doen? De paus schrijft: “de Kerk, onze Moeder en Leermeesteres, reikt ons, met het soms bittere medicijn van de waarheid, in deze tijd van de Veertigdagentijd het zoete geneesmiddel van gebed, aalmoes en vasten aan.”

Door meer tijd te besteden aan het gebed, maken we het voor ons mogelijk de geheime leugens te ontdekken waarmee we onszelf bedriegen. Het geven van aalmoezen bevrijdt ons van de hebzucht en helpt ons te ontdekken dat de ander mijn broeder of zuster is: wat ik heb, is nooit alleen van mij. Vasten tenslotte ontneemt onze gewelddadigheid haar kracht, ontwapent ons en vormt een belangrijke gelegenheid om te groeien.

Als de liefde in zovele harten soms lijkt uit te doven, dan dooft zij niet uit in Gods hart! Hij geeft ons steeds nieuwe gelegenheden om opnieuw te kunnen beginnen met lief te hebben. Een bijzondere gelegenheid hiertoe is de “24 uur voor de Heer” waartoe de paus oproept en waaraan ook ons heiligdom deelneemt. Van vrijdag 9 maart 12 uur (na de H. Mis) tot zaterdag 12 uur (tot de H. Mis) zal Onze Lieve Heer continu uitgesteld staan in het Allerheiligst Sacrament en zal er een priester aanwezig zijn voor het Sacrament van Verzoening. U bent allen uitgenodigd om wat tijd te komen (aan)bidden en eventueel te gaan biechten.

Onze Lieve Vrouw ter Nood, bid voor ons.

Rector Jeroen

Delen

Jeroen de Wit is sinds september 2016 de nieuwe rector van het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood. Hij is, zoals hij zelf zegt, een ’late roeping’.

De zoon van een bollenkweker uit Julianadorp studeerde bedrijfskundige economie in Rotterdam en werkte een jaartje als exporteur van bloembollen en een paar jaar in een commerciële functie bij KPN. Hij emigreerde voor een poosje naar Australië, mee met zijn broer die er een bloemenkwekerij begon.

In Australië kreeg hij op zijn 28e een ’diepe ervaring’ en keerde zich daarna tot het katholieke geloof, maar priester werd hij nog niet. De Rector had vervolgens nog een baan bij een internetbedrijfje dat actief was in de wereld van de bloementeelt. Ook deed hij jarenlang vrijwilligerswerk in vooral de verslaafdenzorg, in Nederland en in Italië. “Ik dacht dat trouwen de weg voor mij was. Tot er plots een andere deur open ging.”

Hij was toen eind dertig, dus je kunt best van een late roeping spreken. Hij ging naar het seminarie van het bisdom in Vogelenzang en werd in 2013 tot priester gewijd. Hij werkte de laatste jaren als diaken in de Alkmaarse Matthias-Laurentiusparochie en in de Petrus en Paulus/Benedictusparochie in Bergen, en na 2013 als pastor in beide parochies en in Schoorl.
Jeroen de Wit woont nu in het Julianaklooster in Heiloo.

Bron

Nieuwste overwegingen