Het Vredeskind

geboorte-jezus-vredeskind-olvternood
in

In 1962 ging het jonge protestantse echtpaar Richardson met hun zoon van zeven naar Papoea Nieuw-Guinea, om hier het geloof te verkondigen. De 400 stammen in Papoea, leefden in die tijd nog volledig geïsoleerd. Eén van die stammen, de Sawi, waren koppensnellers en kannibalen, niet echt een ideale plek om het als jong gezin naar toe te gaan.  De eerste gedachte van vader Don was dan ook toen zij daar aankwamen: “Zullen ze ons voor het avondeten uitnodigen, of zijn wij zelf het avondeten?” Desondanks voelde hij Gods vrede in zijn hart, ook door het vertrouwen wat zijn vrouw Carol er in had. Gelukkig werden ze goed ontvangen. De eerste stap was om de taal te leren, maar de medische kennis van het echtpaar kwam gelijk al goed van pas. Don en Carol merkte wel dat het een heel oorlogszuchtig volk was, de Sawi; ontrouw en slinks verraad werden als deugden gezien. Toen Don hen het verhaal van Jezus begon te vertellen, bleken ze vooral gecharmeerd te zijn van de verrader Judas Iskariot, die zo lang zijn vriendschap met Jezus had geveinsd. Hoe zou je deze mensen nou kunnen bekeren? Don en Carol begrepen dat dit zonder Gods hulp onmogelijk zou zijn. Ze legden het innig voor in het gebed.

Binnen de Sawi begon een strijd, het ene dorp vocht tegen het andere. Don en Carol met hun zoon Steve zaten hier midden tussen. Na lang gebed kwamen ze op de gedachte, door God ingegeven, om de Sawi een ultimatum te stellen: “Als jullie niet stoppen met jullie strijd, zullen wij vertrekken”. Dit was een schok voor de Sawi, want hun medische kennis en kennis van ijzeren gereedschappen waren ze zeer gaan waarderen.

Toen bleek hoe dergelijke stammen toch tot verzoening konden komen: één van de Sawi-vaders, het stamhoofd, moest een offer brengen; hij legde zijn kleine baby in de handen van een strijder van het andere dorp en zei: “Ik vertrouw je mijn zoon toe, mijn enige zoon als vredeskind, en zolang dit vredeskind in jouw huis blijft zal hij vrede brengen tussen jouw en mijn mensen”. Toen begrepen Don en Carol dat dit een teken was, dat dit een ingang was om het Evangelie te verkondigen. Een vader die zijn zoon schenkt om vrede te brengen.

Zij vertelden de Sawi van God de Vader die ons zijn enige Zoon schenkt, het Vredeskind, om vrede te stichten tussen God en de mensen en onder de mensen. Dit werd de geboorte van de Kerk onder de Sawi. Het eerste Kerstfeest van Don en Carol met de, ondertussen, Sawi-christenen was voor hen onvergetelijk. Eén van de Sawi zei hierbij: “Kijk! God heeft de Geest van zijn Vredeskind Jezus in mij gelegd. Wij hoeven geen eigen vredeskinderen meer uit te wisselen, dan zouden we God beledigen. Hij zou dan zeggen: “Denken jullie dat jullie nog jullie eigen kinderen moeten geven?

Is mijn vredeszoon niet genoeg? Na 15 jaar zijn Don, Carol en Steve teruggegaan naar huis, naar Canada. Mission completed.                     

Zalig Kerstmis en veel zegen voor het nieuwe jaar!

Onze Lieve Vrouw ter Nood, bid voor ons.

Rector Jeroen de Wit

Bron: samenvatting uit het blad “Triomf van het Hart”, Kerst 2017

Delen

Jeroen de Wit is sinds september 2016 de nieuwe rector van het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood. Hij is, zoals hij zelf zegt, een ’late roeping’.

De zoon van een bollenkweker uit Julianadorp studeerde bedrijfskundige economie in Rotterdam en werkte een jaartje als exporteur van bloembollen en een paar jaar in een commerciële functie bij KPN. Hij emigreerde voor een poosje naar Australië, mee met zijn broer die er een bloemenkwekerij begon.

In Australië kreeg hij op zijn 28e een ’diepe ervaring’ en keerde zich daarna tot het katholieke geloof, maar priester werd hij nog niet. De Rector had vervolgens nog een baan bij een internetbedrijfje dat actief was in de wereld van de bloementeelt. Ook deed hij jarenlang vrijwilligerswerk in vooral de verslaafdenzorg, in Nederland en in Italië. “Ik dacht dat trouwen de weg voor mij was. Tot er plots een andere deur open ging.”

Hij was toen eind dertig, dus je kunt best van een late roeping spreken. Hij ging naar het seminarie van het bisdom in Vogelenzang en werd in 2013 tot priester gewijd. Hij werkte de laatste jaren als diaken in de Alkmaarse Matthias-Laurentiusparochie en in de Petrus en Paulus/Benedictusparochie in Bergen, en na 2013 als pastor in beide parochies en in Schoorl.
Jeroen de Wit woont nu in het Julianaklooster in Heiloo.

Bron

Nieuwste overwegingen