Het Heilig Huwelijk

het-huwelijk-onze-lieve-vrouw-ter-nood
in

Vandaag (donderdag) heb ik het huwelijk mogen sluiten van Anne en Paulo. Anne en Paulo kennen elkaar van een periode dat ze allebei in England werkten; Anne voor een korte periode en Paulo, oorspronkelijk uit Portugal, woonde daar voor een aantal jaren. Toen Anne terugging naar Nederland zijn ze contact blijven houden, 5 jaar lang, en 2 jaar geleden is Paulo hier naar toegekomen. En vandaag dus hebben ze elkaar het ja-woord gegeven.

Wat is dat toch mooi hoe zo iets in het leven kan lopen. Twee mensen die elkaar vinden, merken dat ze iets bijzonders met elkaar hebben, van elkaar houden en uiteindelijk dus het leven met elkaar willen gaan delen. En natuurlijk hopen we dat God hun bijzondere relatie ook zal zegenen met kinderen zodat ze een gezin kunnen vormen. Het huwelijk is iets heel moois.

Wat is het toch jammer dat veel jonge mensen hier niet meer voor kiezen. En hoe komt het toch dat ze deze stap niet meer zetten of durven zetten? Ik denk dat ze zichzelf hier veel tekort mee doen. Vaak is het zo dat ze, na een soms vrij korte periode, al bij elkaar gaan wonen. Maar waar, wanneer is dan het moment, dat je heel bewust voor elkaar kiest? Ik las van de week in een artikel dat samenwonende stellen met kinderen twee keer zoveel uit elkaar gaan als getrouwde stellen met kinderen. Dus behalve dat je jezelf veel te kort doet door niet heel bewust zo’n stap te zetten, wordt er ook veel tekort gedaan aan de kinderen.

Wanneer een man en vrouw bij elkaar gaan wonen, en laten we er dan maar van uit gaan dat er ook een seksuele relatie is, dan kunnen er dus kinderen in zo’n situatie ontstaan. Maar deze kinderen hebben toch recht op ouders die echt voor elkaar gekozen hebben? Die heel bewust op een bepaald moment gezegd hebben: ik kies voor jou, ik wil mijn leven met jou delen, in goede en slechte tijden, in gezondheid, maar ook in ziekte en ouderdom. Kinderen hebben hier gewoon recht op.

Maar los hiervan denk ik dat het ook diep in de menselijke natuur gegrift is om jezelf op z’n wijze aan de andere te willen geven. Om op een bepaald moment heel bewust deze keuze te maken. Je hoeft niet meer te zoeken, je bent ‘klaar’. Je leven gaat nu beginnen; samen met de ander. Je gaat iets opbouwen. Je mag groeien in je relatie met elkaar, om elkaar steeds beter te leren kennen. Dingen waar je van houdt, maar soms ook dingen waar je meer moeite mee hebt. Hier zal je samen dan uit moeten komen om hier mee om te gaan. Je wordt steeds meer één. Je wordt tevens met jezelf geconfronteerd, waardoor je kan groeien, in zelfkennis en omgaan met jezelf. Het is een avontuur wat je met elkaar aangaat om te groeien in leven, in samenleven, je mag gerust zeggen: groeien in heiligheid.

Laten we toch bidden dat steeds weer meer jonge mensen deze stap durven zetten; voor zichzelf en voor hun kinderen. Anne en Paulo hebben dit in ieder geval aangedurfd, en ik denk dat ze hiermee een grote stap hebben gezet in hun leven.

Onze Lieve Vrouw ter Nood;
Bid voor ons.

Ps: In het weekend van 9-10 september 2017 doen het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood ook mee met de landelijke “Kerkproeverij”. U wordt uitgenodigd om na te denken wie u dat weekend wilt uitnodigen om mee te gaan naar de kerk: uw buren, vrienden, kinderen, kleinkinderen, de schoonmaakster etc. Van harte welkom!!

Delen

Jeroen de Wit is sinds september 2016 de nieuwe rector van het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood. Hij is, zoals hij zelf zegt, een ’late roeping’.

De zoon van een bollenkweker uit Julianadorp studeerde bedrijfskundige economie in Rotterdam en werkte een jaartje als exporteur van bloembollen en een paar jaar in een commerciële functie bij KPN. Hij emigreerde voor een poosje naar Australië, mee met zijn broer die er een bloemenkwekerij begon.

In Australië kreeg hij op zijn 28e een ’diepe ervaring’ en keerde zich daarna tot het katholieke geloof, maar priester werd hij nog niet. De Rector had vervolgens nog een baan bij een internetbedrijfje dat actief was in de wereld van de bloementeelt. Ook deed hij jarenlang vrijwilligerswerk in vooral de verslaafdenzorg, in Nederland en in Italië. “Ik dacht dat trouwen de weg voor mij was. Tot er plots een andere deur open ging.”

Hij was toen eind dertig, dus je kunt best van een late roeping spreken. Hij ging naar het seminarie van het bisdom in Vogelenzang en werd in 2013 tot priester gewijd. Hij werkte de laatste jaren als diaken in de Alkmaarse Matthias-Laurentiusparochie en in de Petrus en Paulus/Benedictusparochie in Bergen, en na 2013 als pastor in beide parochies en in Schoorl.
Jeroen de Wit woont nu in het Julianaklooster in Heiloo.

Bron

Nieuwste overwegingen