De paradox van de geesten

De paradox van de geesten
in

We zeggen dat wij met het feest van Pinksteren de Paastijd afsluiten. Voor het liturgisch jaar klopt dat natuurlijk ook, maar voor ons is het moment dat we de Geest ontvangen nu juist het moment waarop het begint.
Jezus, zegt ons: “Wacht op de Geest, Hij zal het verschil maken, Hij zal u de weg wijzen” (Johannes 16 :13). Het doet mij denken aan de vigiliemis van Pinksteren. Ik werd uitgenodigd om in deze Mis te concelebreren in de Papegaai in Amsterdam. Natuurlijk doe je dat, al moet ik toegeven dat het voor mij de eerste keer was. Aan deze viering werd eigenlijk nooit aandacht gegeven, ondanks dat het zo’n mooie viering is. Het lijkt in structuur op de paasnachtviering met vijf lezingen. Prachtige lezingen, die de mens aan het denken zet over de Heilige Geest. Als wij over geesten nadenken leert de heilige Ignatius van Loyola ons onderscheid te maken in de geesten. Dat geeft aan dat er meerdere geesten zijn. De geest van God en de geest die in de wereld is. Om dat aan te geven lezen we in de vigiliemis het verhaal over de toren van Babel en de grote spraakverwarring. (Genesis 11). De geest die in de wereld is, wil eigenhandig tot God opstijgen, wil zichzelf tot God maken. Gelijk aan God zijn, kennende goed en kwaad zoals beschreven bij de boom in het paradijs. Maar de geest van de wereld is een geest die mensen vervreemd van elkaar. Mensen die gelijk aan God willen zijn zien de ander als concurrent en als bedreiging. Dat leidt tot vervreemding, spraakverwarring en zorgt ervoor dat mensen bang worden voor elkaar en uiteindelijk oorlog met elkaar gaan voeren, waarin alle grenzen van de liefde en verbondenheid verdwijnen. Je kan zeggen, ze leidt tot de dood, zoals de profeet Ezechiël te zien krijgt in de 3e lezing van de vigiliemis. (Ez. 37, 1-14) “God plaatste mij midden in een vallei en deze vallei was vol dode beenderen. In alle richtingen geleidde Hij mij langs de beenderen”. Enkel nog de dood in alle richtingen waarin de profeet ging. Ezechiël moest naar alle uiteinden van het dal om de verspreiding ervan te zien, zoals alle mensen verspreid zijn naar alle windstreken van de aarde na de bouw van de toren, vervreemd van elkaar. Ze spraken zelfs niet meer dezelfde taal, ze verstonden elkaar niet meer, ze begrepen elkaar niet meer en werden daarom bang voor elkaar.
Hoe anders is dat met de Geest van God, de Heilige Geest. Die werkt nu juist precies tegenovergesteld. Zij geeft leven, zo veel leven dat zij zelfs Jezus uit de dood tot leven wekt, zoals de beenderen in het dal. Het Woord van God is een leven scheppend Woord. In Genesis spreekt God: “Er was…Leven”. Als de Heilige Geest uitgestort wordt openen zich de deuren, de angstige leerlingen worden daar tot apostelen. Het woord apostel komt van het Griekse woord apostello, gezondene zijn. Uit zichzelf konden zij dat niet, alleen door de Heilige Geest. Voor ons geldt, wij moeten die Geest wel willen ontvangen, wij moeten er voor open staan. Dat was in de tijd voor Christus in het oude testament al zo. De Psalmist zegt; “Het werkelijke offer waarop U wacht, is een aan U overgegeven geest van iemand die weet dat hij niet zonder U kan. En een hart dat geheel en al weet dat U de enige bent die helpen kan. Zulke mensen stuurt U nooit weg, mijn God.” (Psalmen 51:19 HTB) Alleen dan kan de Geest in ons werken, God zal niet om onze vrije wil heen gaan, maar zal dan ook alles doen wat Hij bij de apostelen doet, mensen samenbrengen, helpen elkaar te begrijpen in de taal van de liefde. Dan kunnen wij uitgaan naar alle uiteinden der aarde, opnieuw missionair zijn.

Ik wens u een be-Geestigde tijd toe.

Pr. Paul Bindels

Delen

Nieuwste overwegingen