Zalig Pasen!

Jezus-Maria-Magdalena--Verrijzenis
in

Het is Pasen, Zalig Pasen! Wat hebben we hier naar toe geleefd in deze gekke Veertigdagentijd. Een Veertigdagentijd die zwaar overschaduwd werd door de oorlog in Oekraïne. Een oorlog die helaas nog steeds niet voorbij is. Maar toch vieren we Pasen, dit feest mogen we niet voorbij laten gaan. De Heer is verrezen, dat is juist de hoop die mensen in moeilijkheden, en dat zijn er velen momenteel, overeind kan houden. Het kwaad heeft niet het laatste woord, maar is overwonnen door de Heer op het Kruis.

De lezingen van Pasen tonen ons het lege graf. Het dode lichaam van de Jezus is er niet meer. Hoe is dit te verklaren? Is hij door anderen weggehaald? Is hij geroofd? Maar waarom liggen dan de zwachtels er wel. Nee, hier is wat anders aan de hand. De twee mannen in een stralend wit kleed op zaterdagavond, in de Paaswake, verklaren dit ook: Hij is verrezen! Waarom zoekt gij de Levende onder de doden? De zwachtels en de opgerolde zweetdoek zijn hier stille getuigen van.

Hoe zit het met ons getuigenis? Nemen wij het woord van het Evangelie aan en verkondigen we dit aan anderen, of zijn we hier wat huiverig voor? Is Jezus voor ons echt de Levende, of is Hij eigenlijk nog wat dood in ons leven? Dat is een hele belangrijke vraag. Hier hangt van af in hoeverre wij ook het vuur in ons hebben om andere mensen te vertellen over Jezus.

Dit vuur in ons moeten we proberen elke dag levend te houden. Anders is er een groot risico dat het dooft. Zeker wanneer we zoveel negatief nieuws om ons heen horen. Maar door onze persoonlijke relatie met Hem gaan we de wereld met andere ogen zien. Zeker, het kwaad is er nog wel, maar we hebben het vaste vertrouwen dat het weer goed komt en hier bidden we ook bewust voor.

Recent had/ heb ik te maken met een serieuze ziekte binnen mijn familie. Wat is het dan een genade om Jezus te kennen, en zo dus Iemand te hebben bij wie je je nood kwijt kan. En het vertrouwen te hebben dat God er, hoe dan ook, iets goeds uit voort zal laten komen. Gelukkig ziet het er voor mijn zus, want daar sprak ik over, nu al weer ietsje beter uit, maar dit is nog pril. Ik dank de Heer!

Zo moeten we ook het vaste vertrouwen houden dat God op dit moment bezig is in de Oekraïne en in harten van de mensen die dit leed veroorzaken. En heel belangrijk om hiervoor te blijven bidden. Jezus is niet dood, maar Hij leeft, Hij heeft het kwaad reeds overwonnen op het Kruis. Ook dit kwaad, wat er nu nog zo heerst, is reeds overwonnen. Hier mogen we vast op vertrouwen, en ook in vertrouwen voor bidden.

Zalig Pasen!

Onze Lieve Vrouw ter Nood, bid voor ons.

Rector Jeroen de Wit

Delen

Jeroen de Wit is sinds september 2016 de nieuwe rector van het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood. Hij is, zoals hij zelf zegt, een ’late roeping’.

De zoon van een bollenkweker uit Julianadorp studeerde bedrijfskundige economie in Rotterdam en werkte een jaartje als exporteur van bloembollen en een paar jaar in een commerciële functie bij KPN. Hij emigreerde voor een poosje naar Australië, mee met zijn broer die er een bloemenkwekerij begon.

In Australië kreeg hij op zijn 28e een ’diepe ervaring’ en keerde zich daarna tot het katholieke geloof, maar priester werd hij nog niet. De Rector had vervolgens nog een baan bij een internetbedrijfje dat actief was in de wereld van de bloementeelt. Ook deed hij jarenlang vrijwilligerswerk in vooral de verslaafdenzorg, in Nederland en in Italië. “Ik dacht dat trouwen de weg voor mij was. Tot er plots een andere deur open ging.”

Hij was toen eind dertig, dus je kunt best van een late roeping spreken. Hij ging naar het seminarie van het bisdom in Vogelenzang en werd in 2013 tot priester gewijd. Hij werkte de laatste jaren als diaken in de Alkmaarse Matthias-Laurentiusparochie en in de Petrus en Paulus/Benedictusparochie in Bergen, en na 2013 als pastor in beide parochies en in Schoorl.
Jeroen de Wit woont nu in het Julianaklooster in Heiloo.

Bron

Nieuwste overwegingen