Het Kruis: een zegen?

Het Kruis: een zegen?
in

Op zondag 14 september vier(d)en we een prachtig feest: de Kruisverheffing. Het klinkt voor ons als iets heel logisch, want in elk huis hangt wel een mooi kruis, we dragen graag een kruisje om onze nek en planten trots een kruis op elke bergtop. We houden van het kruisbeeld.

Toch is die verering van een kruis voor een Romein van 2000 jaar geleden niet voor te stellen. Het kruis was namelijk gewoon een martelwerktuig, net zoiets als de galg. Wie hangt er nou een galg in z’n slaapkamer? Het kruis zelf is helemaal niets moois, maar er is iets gebeurd wat het kruis mooi heeft gemaakt: Onze Lieve Heer heeft het kruis gekozen om er de wereld mee te redden. “Gezegend kruis, gij alleen zijt waardig geweest de Heer te dragen, de Koning der hemelen, alleluia!” zo zingt de derde antifoon van de Lezingendienst van de Kruisverheffing. Het kruis is niet meer vervloekt, maar gezegend, want het heeft de Koning der hemelen gedragen.

Was het niet mogelijk ons op een andere manier te verlossen? Jawel, maar God heeft deze manier gekozen. Daar had Hij zeker goede redenen voor. De heilige Thomas van Aquino heeft daar een prachtige uiteenzetting over geschreven. Zo noemt hij onder andere: de eerste zonde was het ongehoorzaam plukken van een vrucht uit de boom, die wordt rechtgezet doordat Jezus Zich gehoorzaam aan het hout laat slaan. Of de vorm van het kruis, die met de verticale balk hemel en waarde met elkaar verbindt en zich met de horizontale balk uitstrekt over geheel de aarde. Of om door zo veel te lijden te laten zien tegen welke prijs Hij ons heeft vrijgekocht, opdat wij niet meer zouden zondigen.

Kortom, hoewel er vele andere opties mogelijk waren om ons te redden, heeft God in Zijn oneindige wijsheid gekozen voor het kruis – een afschuwelijk martelwerktuig, wat gepaard ging met groot lijden. Het lijden, wat op zichzelf iets heel naars is, werd door God omgevormd tot een zegen. Daarom doet dit feest van de Kruisverheffing ons ook stilstaan bij het lijden in ons eigen leven. Durven we dat ook als een zegen te aanvaarden?

Want hoe tegenstrijdig het ook klinkt, ook al heeft Jezus ons met zijn Kruisoffer overvloedig verlost, toch heeft Hij in zijn kruis als het ware een plekje overgelaten voor mijn kleine kruisje. Zoals Paulus zegt: “Op het ogenblik verheug ik mij dat ik voor u mag lijden en in mijn lichaam aanvullen wat nog ontbreekt aan de verdrukkingen van de Christus” (Kol 1,24). Mijn kleine kruisje krijgt zin – en sterker nog: wordt tot een zegen – als ik het weet te passen in dat grote Kruis, bron van zegen voor de hele mensheid. Natuurlijk maakt dat ons lijden niet leuk. De pijn wordt ook niet minder. Maar het krijgt wel een geheel andere dimensie.

Het blijft moeilijke kost, het mysterie van het lijden, vooral als het persoonlijk wordt. Ik nodig u uit daar deze dagen eens over na te denken. Het is heel makkelijk om andere mensen te vertellen geduldig hun kruis te dragen, maar mijn eigen kruis? Gelukkig hoeven we het niet alleen te doen. Jezus draagt het met ons. En naast onze kruisweg staat Maria, de Moeder van Smarten. Zij loopt met ons mee en blijft met ons waken, net zo lang tot alles is volbracht.

M. Laetitia Dei

Share

Zuster Maria Laetitia Dei is lid van de Dienaressen van de Heer en de Maagd van Matará.

Recent Sermons