Helend water

Helend water
in

In het jaar 1409 was er reeds een rector verbonden aan het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood, mijn voorganger dus. Ik vind dat mooi om te bedenken. 615 jaar geleden is dat, wat een tijd. En sinds die tijd, of misschien nog wat langer, want het precieze begin weten we niet, komen er mensen naar “kapel” om er te bidden, om Maria te eren en haar om hulp te vragen.

We kennen allemaal de wonderen die ten grondslag liggen aan ons heiligdom: de boer die al spittend een Mariabeeldje vond, dit naar huis bracht en de volgende dag, op dezelfde plek, weer hetzelfde Mariabeeldje vond. “Hoe kan dat nou” zou een Blauwe zuster aan kinderen vragen, “want beeldjes kunnen toch niet vliegen?” Nee, inderdaad, hier moest iets meer aan de hand zijn. Dan het beeldje maar naar meneer pastoor brengen, dat lijkt mij logisch.

En dan de schipper op zee, met een schip vol koopwaar, in heftige wind. Hij hoort een stem: “Als je mij gaat eren zal de wind gaan keren”. Hij herkent de stem als van Maria, hij zal tot haar gebeden hebben en overleeft het avontuur. Door God geleid komt hij in contact met de pastoor van het beeldje, en uit grote dankbaarheid voor zijn redding schenkt hij geld voor een kapel op de plaats waar het beeldje gevonden was: bij de put.

En dan die put ja, hoe oud zal die zijn? We weten het niet. Maar die was er reeds. Echter, in de tijd van de reformatie ging hij met de kapel ten onder. Doch, op de avond van 8 december 1713, het feest van Maria Onbevlekt ontvangen, wat toen al werd gevierd in de Kerk, ging men bidden op de plek waar eens de put en de kapel geweest waren. En warempel, de dichtgegooide put begon spontaan water te geven, echt een mirakel. Dit mirakel werd nog groter toen het vee, wat de veepest had, ervan genas.

Dit zijn zo de drie grote wonderen die ten grondslag liggen aan ons heiligdom. Het heiligdom wat gelukkig sinds begin 1900 weer helemaal in ere is hersteld. Is het nu puur historie deze wonderen? Nee, zeker niet, ook heden ten dage is God en onze Hemelse Moeder nog net zo aanwezig als 6 of 3 honderd jaar geleden. Vorige week nog was er een meneer die enkele dagen in het Gastenhuis verbleef en mij vertelde dat de pijn in zijn been, die hij reeds sinds enige tijd had, was weggegaan nadat hij van het water gedronken had. Beeldt iemand zich zo iets in? Dat lijkt mij niet. God wil, en kan genezen, kijk maar in de Evangeliën. De vraag is misschien soms meer of wij er voor open willen staan en Hem erom durven vragen. Al of niet op voorspraak van Maria of een andere grote heilige.

Het moeilijke blijft natuurlijk waarom God soms wel genezing schenkt, en soms niet. Ja, dat blijft een mysterie. Ik denk dat we dit bij God moeten laten. Maar dat neemt niet weg dat we om genezing mogen vragen, dat we ook over mensen mogen bidden om genezing, als we het maar aan God over laten wat Hij ons (of degene voor wie we bidden) wilt schenken. Zijn gedachten zijn niet onze gedachten.

Onze Lieve Vrouw ter Nood, bid voor ons.

 

Rector Jeroen de Wit

Delen

Jeroen de Wit is sinds september 2016 de nieuwe rector van het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood. Hij is, zoals hij zelf zegt, een ’late roeping’.

De zoon van een bollenkweker uit Julianadorp studeerde bedrijfskundige economie in Rotterdam en werkte een jaartje als exporteur van bloembollen en een paar jaar in een commerciële functie bij KPN. Hij emigreerde voor een poosje naar Australië, mee met zijn broer die er een bloemenkwekerij begon.

In Australië kreeg hij op zijn 28e een ’diepe ervaring’ en keerde zich daarna tot het katholieke geloof, maar priester werd hij nog niet. De Rector had vervolgens nog een baan bij een internetbedrijfje dat actief was in de wereld van de bloementeelt. Ook deed hij jarenlang vrijwilligerswerk in vooral de verslaafdenzorg, in Nederland en in Italië. “Ik dacht dat trouwen de weg voor mij was. Tot er plots een andere deur open ging.”

Hij was toen eind dertig, dus je kunt best van een late roeping spreken. Hij ging naar het seminarie van het bisdom in Vogelenzang en werd in 2013 tot priester gewijd. Hij werkte de laatste jaren als diaken in de Alkmaarse Matthias-Laurentiusparochie en in de Petrus en Paulus/Benedictusparochie in Bergen, en na 2013 als pastor in beide parochies en in Schoorl.
Jeroen de Wit woont nu in het Julianaklooster in Heiloo.

Bron

Nieuwste overwegingen