Getuigenis

Getuigenis

In de tweede lezing van deze zondag lezen we in de brief aan de Hebreeën: “Gij zijt genaderd tot de berg Sion en de stad van de levende God, het hemelse Jeruzalem en de duizendtallen engelen, de feestelijke en plechtige vergadering van de eerstgeborenen die in de hemel zijn ingeschreven.” Hoe waar dit is moge blijken uit onderstaand getuigenis van een vrouw die naar de H. Mis ging bij een priester die ik goed ken:

[…] Toen ik binnenkwam en ging zitten was Maria gelijk zichtbaar, heel groot, moederlijk liefdevol boven het hele altaar alsof ze ons allemaal omarmde met haar armen wijd en onder haar mantel der liefde. Ik voelde me gelijk thuis en ik was ontroerd weer in de kerk te kunnen zijn. Ik vroeg aan Jezus of ik altijd maar dichterbij Hem mag zijn, of Hij me nooit in de steek wil laten, dat ik altijd maar verlang om dichter en dichter bij Hem te zijn, waar ik ook ben.

Toen de Mis begon zag ik overal engelen, niet alleen op het altaar maar overal in de kerk, het was alsof er een feest was van blijdschap van het loven van God, een feest dat paste bij het geluk van mijn hart weer bij Jezus te mogen zijn. Bij de schuldbelijdenis liep Jezus meteen in de kerk rond en Hij liep langs iedereen: legde troostend/ bemoedigend een hand op iemands schouder en zegende iedereen persoonlijk. Toen Hij daarmee klaar was kwam Jezus rechts naast me zitten. Het was heerlijk, ik had de hele tijd tranen in mijn ogen van Zijn ontspannen liefde. Toen ik naar Hem keek zag ik echter dat er continu tranen over Zijn wangen liepen. Ik schrok ervan en vroeg hoe ik Hem kon troosten. Hij zei niks, huilde alleen maar. Af en toe knuffelde ik Hem om Hem te troosten maar Hij bleef door huilen. Ik mocht gewoon naast Hem zitten en genoot van Zijn liefde en liet Hem huilen, want ik wist niet wat ik kon doen om Hem te troosten, maar ik liet Hem wel de hele tijd weten dat ik Hem heel graag wílde troosten. Een tijdje nadat Jezus naast me was gaan zitten wees Hij naar het gangpad en liet me weten dat ik daar moest kijken. Ik keek en het kind Jezus van ergens rond de 10 jaar liep rond. Hij was echt kind, maar tegelijk gevuld met totaal bewustzijn. Hij liep en rende en danste soms. Hij liep over het altaar en voelde zich volledig vrij en thuis, het was heerlijk om te zien. Hij bleef dit doen tot het einde van de Mis toe.

U gaf de preek en ik werd geraakt door het offeren van ons lijden. Ik stelde Jezus toen een vraag die ik al langer heb: Lieve Jezus wilt U me inzicht geven in mijn moeheid? Ik denk zo vaak dat die moeheid komt doordat ik wat fout doe, maar ik weet niet wat? Doe ik iets fout en wilt U me dan helpen te verbeteren? Mag ik anders mijn moeheid offeren? Toen ik naar Hem keek om te zien of Hij me wilde antwoorden keek Hij heel diep vermoeid naar me en Hij zei: Ik wil graag in jou rusten, wil jij me helpen de last te dragen? Ik vroeg welke last lieve Jezus? Hij gaf me een beeld van Hem dat Hij zijn Kruis droeg. Hij vroeg me af en toe Zijn Kruis te helpen dragen zodat Hij even kan rusten. Ach priester, ik kan u niet beschrijven wat een gevoel dat is als Hij dat zo vraagt. NATUUR-LIJK wil ik dat dan, met heel mijn wezen! Hij zei dat iedere keer als ik overvallen word door die diepe moeheid dat Hij het dan is die graag in mij wil rusten en dat ik dan Zijn Kruis mee mag helpen dragen. Hij liet me ermee weten dat ik dus niks fout doe om de moeheid te veroorzaken, maar dat het, als het er is, een geschenk is van Hem dat Hij even wil rusten in mij. Ik was diep ontroerd en heb Hem gezegd dat ik dat heel graag doe. Jezus zei verder dat de moeheid ook een hulpmiddel is om steeds meer dat te laten wat niet bij me past en alleen dat te doen wat Hij wil dat ik doe. Hij zei dat ik altijd de energie zal krijgen van Hem om dat te doen wat ik moet doen. Het was een opluchting want ik had toch iedere keer in mijn achterhoofd die vraag of ik wat fout deed, maar dat is dus gelukkig niet zo.

Hierna stond Jezus zachtjes op en liep Hij naar het altaar. Hij keerde zich nog een keer naar me om en knikte me liefdevol toe met een blik van verstandhouding. Tijdens de consecratie zag ik weer het Licht van Christus in de hostie gaan, ik voelde me weer zo gelukkig. Toen de wijn het bloed van Jezus werd hoorde ik de engelenkoren vol lof zingen met een meerstemmig, vol geluid. God de Vader was sterk voelbaar met Zijn hart en armen wijd van het gevende gebaar, heel liefdevol en krachtig. Op het eind van de Mis werd Maria weer vol zichtbaar helemaal boven het altaar en zij keek naar het kind Jezus en ik zag een liefde in haar ogen die ik in een mens nog nooit gezien heb. Een diepte van liefde die op geen enkele manier te beschrijven is, omdat zij Zijn moeder is, maar tegelijkertijd helemaal vol van de Drie-ene God… Heel heel mooi en diep ontroerend. Het kind Jezus keek ook vol liefde naar haar op en verdween toen in de volwassen Jezus die op het moment dat u iedereen zegende achter u stond en ook iedereen zegende. Wat een prachtige, hemelse Mis, ik was zo ontroerd na dit alles dat dat gevoel van diep geraakt zijn nog heel lang bij me gebleven is. Oh wat is de Mis toch hemels mooi, ik had het ZOOO gemist.

Rector Jeroen de Wit

Delen

Jeroen de Wit is sinds september 2016 de nieuwe rector van het heiligdom Onze Lieve Vrouw ter Nood. Hij is, zoals hij zelf zegt, een ’late roeping’.

De zoon van een bollenkweker uit Julianadorp studeerde bedrijfskundige economie in Rotterdam en werkte een jaartje als exporteur van bloembollen en een paar jaar in een commerciële functie bij KPN. Hij emigreerde voor een poosje naar Australië, mee met zijn broer die er een bloemenkwekerij begon.

In Australië kreeg hij op zijn 28e een ’diepe ervaring’ en keerde zich daarna tot het katholieke geloof, maar priester werd hij nog niet. De Rector had vervolgens nog een baan bij een internetbedrijfje dat actief was in de wereld van de bloementeelt. Ook deed hij jarenlang vrijwilligerswerk in vooral de verslaafdenzorg, in Nederland en in Italië. “Ik dacht dat trouwen de weg voor mij was. Tot er plots een andere deur open ging.”

Hij was toen eind dertig, dus je kunt best van een late roeping spreken. Hij ging naar het seminarie van het bisdom in Vogelenzang en werd in 2013 tot priester gewijd. Hij werkte de laatste jaren als diaken in de Alkmaarse Matthias-Laurentiusparochie en in de Petrus en Paulus/Benedictusparochie in Bergen, en na 2013 als pastor in beide parochies en in Schoorl.
Jeroen de Wit woont nu in het Julianaklooster in Heiloo.

Bron

Nieuwste overwegingen